Carmiggelt

HELMERT WOUDENBERG ZET CARMIGGELT OPNIEUW IN DE SCHIJNWERPERS

Van 1947 tot 1975 schreef Simon Carmiggelt elke dag een Kronkel. Dat was niet wat we nu een column zouden noemen, maar meer een kort verhaal, een levensschets. Een man (onmiskenbaar Carmiggelt zelf) slentert door de stad en belandt in een komische situatie of heeft een ontmoeting met een kleurrijk type. Humor met een melancholieke ondertoon.

Nu, meer dan dertig jaar na Carmiggelts dood, blijkt dat de tijd dit oeuvre niet heeft aangetast. In tegendeel: zijn scherpe blik, zijn interesse in het menselijk onvermogen en zijn beeldende taal tillen zijn verhalen moeiteloos over de jaren heen. Tegelijk spreekt er uit zijn verhalen een mentaliteit die vandaag de dag niet meer lijkt te bestaan en dat voelt als een gemis: een grote rust en een overvloed aan tijd, maar vooral een vanzelfsprekend mededogen met buitenstaanders en mensen waar iets mee is.

In ‘Carmiggelt’ speelt Helmert Woudenberg een aantal grappige, maar ook droefgeestige gebeurtenissen en kleurrijke, maar ook ontroerende personages. Voor ouderen een nostalgisch weerzien, voor jongeren ongetwijfeld een prettige kennismaking met een tijd waarin er nog lustig door iedereen werd gerookt en een glas bier een gulden kostte.

Stichting Karavaan maakt locatietheater dat in de basis uitnodigend en nieuwsgierigmakend is. Niets dwingends, want dat werkt averechts. Men mag op een afstand blijven, maar ook dichterbij komen en ‘meedoen’. Een levenshouding, die Doopsgezinden graag uitdragen.

Credits:
Spel: Helmert Woudenberg | Tekst: Simon Carmiggelt.

Foto: Sanne Helgenberger